Oorsprong
Hironori Ohtsuka is de grondlegger van het Wado Ryu karate. Hij werd geboren op 1 juni 1892. Hij kwam op vijfjarige leeftijd in contact met jujutsu. In 1905 ging hij naar de middelbare school, waar hij startte met het Shindo Yoshin Ryu Jujutsu. Zijn leraar was Tatsusaburo Nakayama. Deze stijl van jujutsu kenmerkte zich door slag- en traptechnieken naar vitale punten van het lichaam en door het natuurlijk ontwijken van een aanval met zo min mogelijk gebruik van energie. Ohtsuka sensei maakte zich deze vorm van jujutsu zo goed eigen dat hij in 1921 het menkyo (het diploma van volledige bekwaamheid) behaalde.
In 1922 zag Ohtsuka sensei een karatedemonstratie die werd gegeven door Gichin Funakoshi sensei, de grondlegger van Shotokan karate. Kort daarna begon Ohtsuka sensei met zijn karatetraining bij Funakoshi sensei.
In die tijd bestond de training hoofdzakelijk uit het beoefenen van kata. Ohtsuka sensei vond het alleen maar beoefenen van kata in strijd met de spirit van het budo. Hij zag aanval en verdediging als één geheel (kobo itchi) als typisch kenmerk van het budo. Om dit te trainen ontwikkelde hij de kihon kumite (ook wel Yakusoku kumite genoemd). Samen met Funakoshi sensei werden de kihon kumite verder ontwikkeld en twee jaar later, in 1924, demonstreerden zij samen deze vormen van “vechten op afspraak”.
Ook voegde Ohtsuka sensei het idori no kata (verdediging vanuit een zittende positie) en het shiraha tori no kata (verdediging tegen zwaardaanvallen) aan het karate toe.
In 1928 was Ohtsuka sensei hoofdleraar van de Shindo Yoshin Ryu jujutsu en assistent-leraar in de dojo van Funakoshi sensei. In 1939 wilde de Japanse budo-organisatie Dai Nippon Budoku Kai dat alle karatestijlen zich officieel registreerden. Ohtsuka sensei schreef zijn vorm van karate in onder de naam Wado Ryu. Aan het eind van de tweede wereldoorlog waren de technieken van Ohtsuka sensei op hun hoogtepunt. Het Wado Ryu was uitgegroeid tot een volledige gevechtskunst. Inmiddels had hij de kata die hij van Funakoshi sensei had geleerd, enigszins veranderd. Alle ‘grote’ bewegingen werden door hem als overbodig beschouwd, omdat het uitvoeren ervan resulteerde in een verlies van kracht en energie. Ook veranderde hij de namen terug in Chinese benamingen: Heian werd Pinan; Kanku werd Kushanku en Gangaku werd Chinto.
Door de voorzitter van de Kokusai Budo Renmei (de internationale martial arts federatie) wordt aan Ohtsuka sensei in 1972 de titel MEIJIN verleend. Dat is de hoogste titel die er op dit gebied bestaat en deze was nog nooit eerder toegekend. Ohtsuka sensei bezoekt in 1968 Europa en geeft les in diverse landen, waaronder Nederland. Na 84 jaar van zijn leven aan het budo te hebben besteed, overlijdt Saiko Shihan Hironori Ohtsuka op 29 januari 1982. Zijn grafschrift luidt:
“The way to practise martial arts is not for fighting. Always look for your own inner peace and harmony, search for it”.
Ontwikkeling
Ondertussen had zich een groot aantal leraren het Wado Ryu eigen gemaakt. Drie daarvan maakten in 1963 een rondreis door de Verenigde Staten en Europa. Het waren Tatsuo Suzuki, Toru Arakawa en Hajime Takashima sensei. Hun demonstratie van het Wado Ryu wordt een groot succes. De coach van de Nihon universiteit karateclub, Tanabe sensei, stichtte in 1964 de Britse Karate Associatie, de eerste Wado Kai in Europa (Kai betekent vereniging).
Suzuki (als algemeen hoofdinstructeur), Kono, Toyama, Yamashita en Shiomitsu sensei komen in 1965 naar Europa. Zij vestigen zich in Engeland, Nederland, Italië en Duitsland en beginnen permanent les te geven. In Engeland vestigen zich (later) ook Takamizawa, Sakagami, Sugasawa sensei. In Ierland vestigt zich Iwasaki sensei.
Kono sensei wordt hoofdinstructeur voor Nederland. Hij geeft les aan een aantal judoleraren in de sportschool van T. Wagenaar in Amsterdam. Buiten deze lerarentraining doceerde hij ook door heel Nederland op sportscholen en introduceerde zo het Wado Ryu op brede schaal. Twee jaar later krijgt hij assistentie van Fuji, Ishikawa en Takahashi sensei. Het Wado Ryu karate in Nederland groeit.
